Wilhelm Radloff - Türklük ve Şamanlık
Şamanlık, Orta Asya'da yaşayan eski Türklerin, Moğolların ve
daha başka kavimlerin inancıdır. Bu inanca göre evren, gök, yer yüzü ve yer
altı olmak üzere üç bölümdür. Değişik katlardan oluşan gökte en büyük ruh olan
Ülgen ile ailesi ve ona bağlı olan ruhlar bulunur. Yer yüzü, insanların
yaşadığı yerdir. Yer altı ayrı katlardan oluşur. Burada Erlik ile çocukları ve
kötü ruhlar vardır. Bunlar sevilmez ve kendilerinden korkulur. Dünya iyi ve
kötü ruhlarla doludur. Bunlarla insanlar arasındaki ilişkileri "şaman"
denilen din adamları düzenler. Bunlarda atalardan geldiğine inanılan bir güç
vardır.
Müslümanlıktan önce Türkler bazı doğa güçlerine de inanmışlar, dağ, tepe, kaya,
ırmak, su, ağaç, orman, güneş, ay, yıldızlar, şimşek, gök gürültüsü gibi
varlıkları ve ögeleri kutsal saymışlardır. Doğada birtakım gizli güçlerin
bulunduğuna inanan Türkler, bunları birer kutsal tanrı olarak bilmişlerdir.
Doğa güçlerine Orhon Yazıtlarında "yer-su" adı verilmiştir. Eski
Türkler dinsel törenlerinde gök, güneş, ay ve yer-su'ya kurbanlar sunmuşlardır.
Günümüzde şamanlık inancı, bazı Altay, Orta Asya ve Kuzey Sibirya Türk boyları
arasında varlığını öz ve biçim olarak sürdürmektedir.
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.