Elif Şafak - Sanma Ki Yalnızsın
Sana kelimelerden kaleler yaptım. Hendekli, balkonlu,
eflatun bayraklı, girişi saklı kocaman kaleler. Bir odasında bıraktım yüreğimi.
Merasimsiz, habersiz, tantanasız ve beklentisiz usulca düşürüverdim elimden,
olur da bulursan belki sevinirsin diye, öylesine.
Sana harflerden sarmaşıklar ördüm; geceleri gözlerini
kapadığında, uyku ile uyanıklık arası o tekinsiz aralıkta durduğunda, cinlerin
meşveret alanında yapayalnız kaldığında koklarsın belki, hatırlarsın diye.
Sana alfabeden kaftan diktim; azametle giyesin ve hiç
üşümeyesin diye, kalın kadifeden, sırma ipliklerle. İşledim üzerine isminin baş
harflerini, sessiz ve derinden, kimse bilmeden, sadece Yaradan’ın duyduğu bir
yemin gibi.
Sana noktalardan güller, virgüllerden bülbüller, ünlemlerden
yaylalar, noktalı virgüllerden dağlar ve ovalar yaptım. Her bir imla işaretini
özenle ekledim isminin büyüsüne. Çünkü sevmek, yeni bir dil inşa etmek demek.
İki kişilik bir dil. Çünkü aşkın olduğu yerde muhakkak kelam vardır, sessizlik
değil.
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.